ថ្ងៃដំបូងរបស់យើងនៅទីក្រុងមែលប៊នគឺជាព្រឹត្តិការណ៍អកុសលជីវចល។ យើងចំណាយពេលពីរម៉ោងដំបូងរបស់យើងវង្វេងស្មារតីដោយចេតនានៅតាមដងផ្លូវទំនេររបស់វា។ ខ្ញុំត្រូវបានគេរំពឹងថានឹងពឹងផ្អែកលើការហៅតាមទិន្នន័យនៅថ្ងៃដំបូងរបស់ខ្ញុំប៉ុន្តែសម្រាប់ហេតុផលមួយចំនួនក្រុមហ៊ុនសេវាកម្មរបស់ខ្ញុំបានជ្រើសរើសកាត់ខ្សែរបស់ខ្ញុំទោះបីបានបង់វិក័យប័ត្ររបស់ខ្ញុំពេញមុនពេលធ្វើដំណើររបស់ខ្ញុំក៏ដោយ។ វាងាយស្រួលក្នុងការស្វែងរកវ៉ាយហ្វាយហោប៉ៅឬស៊ីមកាតប៉ុន្តែយន្តហោះរបស់យើងបានចុះចតនៅពេលព្រឹកនៅម៉ោង 3 ព្រឹកហើយគ្មានហាងណាមួយនៅឯព្រលានយន្តហោះឬទីក្រុងបានបើកទេ។ ខ្ញុំបានភ្ជាប់វ៉ាយហ្វាយនៅអាកាសយានដ្ឋានវ៉ាយហ្វាយរយៈពេលមួយនាទីដើម្បីផ្ទុកផែនទីហ្គូហ្គលហើយស្វែងរកព័ត៌មានខ្លះហើយបានជ្រើសរើសចេញទៅសណ្ឋាគាររបស់ខ្ញុំ។ បើគ្មានការចូលប្រើអ៊ិនធឺរណែតយើងបានជិះឡានក្រុងហើយបានទៅដល់ទីក្រុងដោយជោគជ័យតែដើម្បីបញ្ចប់ការឡើងជិះផ្លូវដែកដែលនាំយើងមកឆ្ងាយពីសណ្ឋាគាររបស់ខ្ញុំ។ សើចឮខ្លាំង។ យើងបានព្យាយាមសាទរចំពោះកាប៊ីនមួយប៉ុន្តែមិនមាននោះទេដែលមានចំនួនឆ្លងកាត់ជាច្រើនហើយគ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេនឹងឈប់ទេ។ ជាមួយនឹងវ៉ាលីក្នុងអាន់យើងបានជ្រើសរើសគ្រាន់តែដើរទៅជួរតាក់ស៊ីដែលយើងបានរកឃើញមុននេះប្រាំបីប្លុកឆ្ងាយ។ ខ្យល់នៅពាក់កណ្តាលរដូវត្រជាក់និងត្រជាក់កំពុងសាយភាយតាមដងផ្លូវធំ ៗ របស់ទីក្រុងមែលប៊ន។ នៅពេលដែលទីបំផុតយើងបានមកដល់សណ្ឋាគារនេះអ្នកទទួលភ្ញៀវបានស្វាគមន៍យើងដោយស្វាគមន៍យ៉ាងកក់ក្តៅនិងកក់ក្តៅ។ ខ្ញុំដឹងថាវាឆាប់ពេកសម្រាប់ការចូលទៅក្នុងការចុះឈ្មោះប៉ុន្តែនាងញញឹមបានចែករំលែកថាមានបន្ទប់ដែលមានរួចហើយហើយយើងអាចពិនិត្យមើលប្រសិនបើយើងពេញចិត្ត។ នាងបាននិយាយថា “វាជាថ្ងៃសំណាងរបស់អ្នក” ។ នាងមិនដឹងទេ។...